Toch streefde de schepper ervan, als men de overlevering mag geloven, noch een geheim plan voor mooi schrift na, noch wilde hij schitteren door schrijfsnelheid. Hij had een zeer alledaags doel: de verzekeringsagent Lewis Edson Waterman vond in 1883 de vulpen uit na een mislukt contract dat de schuld was van zijn eigen defecte pen. De vulpen maakte dus de wereld gelukkig als constructieve verwerking van een zeer persoonlijke mislukking. Waterman wilde nooit meer op zo'n onhandige manier geld verliezen, dus bedacht hij uit wrok het eigenlijke inktbegeleidingssysteem dat ons tot op de dag van vandaag door elke schoolcarrière begeleidt.

Maar ook als je niet meer op school zit, is het bezit van een vulpen van hoge kwaliteit altijd de moeite waard. Enerzijds is er de haptische ervaring die materialen als koper, zilver of messing bij elke geschreven bladzijde in je hand ontplooien: Schrijven met een fijn schrijfinstrument is gewoon leuk. De balans is goed en met elke zwaai van de hand, beginnen gedachten op te borrelen. De daaruit gevormde woorden glijden gemakkelijk en vloeiend op het papier. En dankzij de inherente kracht van de vulpen om uw eigen schrift te accentueren, zijn ze een uitdrukking van uw persoonlijkheid.

Overigens: fijne vulpennen zijn absolute verzamelobjecten en kunnen in de loop der jaren echte beleggingen worden. De duurste vulpen ter wereld tot nu toe is in 2010 van eigenaar verwisseld voor een ongelofelijke acht miljoen US dollar. Het stuk met de welluidende naam "Fulgor Nocturnus" - nachtelijke schittering - had 945 zwarte diamanten en 123 robijnen, naast verschillende edele metalen. Soms moet je jezelf gewoon trakteren.

Als je vulpen zegt, moet je ook inkt zeggen, anders zit je straks in de inkt, ook al gebruik je een edel schrijfinstrument. Het is helemaal niet duidelijk waarom wij graag de uitdrukking "in inkt zitten" gebruiken wanneer wij ons in een moeilijke situatie bevinden. Sommigen menen dat de oorsprong te vinden is in het beroemde boek "Der Struwwelpeter" van Heinrich Hoffmann - meer bepaald in het "verhaal van de zwarte jongens", waarin drie jongens als straf in een inktpot worden gedompeld. Maar het gebruik van het gezegde gaat terug tot het einde van de 15e eeuw ¬- en dus meer dan driehonderd jaar vóór de autoritaire opvoedingsgids van Hoffmann. Het is waarschijnlijker dat de ondoorzichtige, donkere en moeilijk te verwijderen inkt werd gebruikt als synoniem voor vuil en viezigheid. En mogelijk ook als metafoor voor onomkeerbare - want met inkt ondertekende - maar helaas onfortuinlijke contractuele transacties.

De Chinezen en de oude Egyptenaren schreven meer dan 5000 jaar geleden met "tincta aqua", of "gekleurd water". De inkt van toen had nog een paar gebreken. Aangezien het gewoonlijk bestond uit een mengsel van roet, water en het plantensap "Arabische gom", werden de kleurpigmenten slechts oppervlakkig op het te beschrijven oppervlak afgezet. De droge verf begon gemakkelijk af te brokkelen en was toch gemakkelijk te verwijderen.

Maar in de loop van de tijd veranderde dat. De ontdekking van nieuwe kleurende grondstoffen zoals galappels, ijzersulfaat, roodkrullen of verdigris maakte duurzame inkten mogelijk waarin de kleurstoffen volledig waren opgelost. Alchemisten ontwikkelden verfijnde recepten. Eén bijzonder origineel recept voor gouden inkt werkt zelfs zonder het bijbehorende edelmetaal. Het is gevonden in een manuscript uit de 16e eeuw. Maar pas op als je het kookt - je hebt een kip nodig: "Giet kwik en auripigment (geel arseentrisulfide) in een uitgeblazen ei en stop het vulgat dicht. Schuif het ei onder een broedende kip. Als de hen haar legsel verlaat, neem je je ei, open je het en wrijf je de inhoud in met een beetje water, zodat je ermee kunt schrijven."

Gelukkig komt er tegenwoordig noch gevederd gevogelte, noch giftig zwaar metaal in de inktpot van producenten terecht. Vooral in hoogwaardige inkten worden veel smakelijker grondstoffen gevonden, bijvoorbeeld koffie of rode wijn. Soms wordt zelfs nanotechnologie gebruikt als de inkt een onverwoestbaar karakter moet hebben. Nostalgici kunnen hun belangrijke documenten natuurlijk nog steeds ondertekenen met de goede oude ijzergalinkt. Zorg er wel voor dat je de juiste penpunt gebruikt, want je zou je vulpen ruïneren met deze inkt.

Jimi Hendrix deed het. Henry VIII deed het ook. En ook Napoleon Bonaparte, John Keats, Richard Burton en Ernest Hemingway - brieven van hen allen aan hun geliefde dames van het hart zijn bewaard gebleven. Natuurlijk is de gewone liefdesbrief, deze emotionele explosie per post, geen unieke eigenschap van het mannelijk geslacht. Het vrouwelijke deel van de wereldbevolking is ook goed in het uitdrukken van haar romantische gevoelens en verlangens in tekstvorm. Dit is op indrukwekkende wijze te lezen in het boek "Liefdesbrieven van grote vrouwen". Natuurlijk is de inhoud het belangrijkste in deze begerige brieven. Maar niet alleen de inhoud.

Een goed doordachte omlijsting kan de waarde van de persoonlijke woorden nog kostbaarder doen lijken in de ogen van de aanbeden ontvanger. Immers, harten zijn waarschijnlijk zelden verzacht en gewonnen door tekstberichten op een smartphone of computer. Om nog maar te zwijgen van de verleidelijke geur van eeuwigheid die rond een handgeschreven papier van hoge kwaliteit hangt. Het spreekt dus vanzelf dat je niet de eerste de beste pen gebruikt die voorbij komt. Voor een geslaagde liefdesbrief zijn pen en inkt een must. Want zoals een oud Russisch spreekwoord zegt: "Wat met een pen geschreven is, kan niet met een bijl worden afgehakt." En dat is toch precies de duurzaamheid die je nastreeft, of wil je uiteindelijk alleen maar een vluchtige affaire?

Alleen in bijzondere situaties kunnen liefdesbrieven uitzonderlijk met goedkoper schrijfgerei worden geschreven. Niemand minder dan Ludwig van Beethoven demonstreert dit in zijn beroemde driedelige brief aan de "Onsterfelijke Geliefde", achter wie historici tegenwoordig de Oostenrijkse diplomatendochter Antonie Brentano veronderstellen. Op één regel staat: "6 juli 1806 - In de ochtend. Mijn engel, mijn alles, mijn ik. Slechts een paar woorden vandaag, en in potlood (met de jouwe)." Opmerking: Als je dus een muzikaal genie bent en bovendien al op de plaats van handeling bent aangekomen, heb je niet per se pen en inkt meer nodig om de stille kreten van je hart in gevleugelde woorden om te zetten. Maar anders wel. En het is toch mooier.

Trouwens, als je nu ook geïnspireerd bent om je eigen gevoelens bloot te leggen in een prachtig stukje schrijven, wacht dan niet tot volgende Valentijnsdag om dat te doen. Pak gewoon je vulpen, zoek een geschikt stuk papier en luister naar Jean-Jacques Rousseau: "Om een goede liefdesbrief te schrijven, moet je beginnen zonder te weten wat je wilt zeggen en eindigen zonder te weten wat je hebt gezegd." Het is echt heel eenvoudig, nietwaar?