In de filosofie is de vraag naar de rede de hoogste discipline. Wat het vormt, wat het kenmerkt en bevordert, is een vraag waaraan ze zich herhaaldelijk heeft gewijd. Ze heeft systemen, criteria, categorieën, schema's en nog veel meer bedacht om het terrein voor de rede te effenen en de rede op haar plaats te zetten, niet in de laatste plaats voor didactische doeleinden. Het doel was en is nog steeds om te voorkomen wat Francisco de Goya's inscriptie tot een slagzin heeft gemaakt: "De slaap van de rede baart monsters". In het dagelijks taalgebruik, dat niet zozeer op filosofische hoogten is gericht, zijn het echter niet alleen mensen die redelijk kunnen zijn, maar ook voorwerpen. Een ervaren kok kan een "verstandige" pan heel duidelijk onderscheiden van andere pannen, en een ambachtsman zou geen ander gereedschap in zijn gereedschapskist hebben dan een "verstandige" hamer die voldoet aan professionele normen.

Want zij verschijnen in hun valentie met een gebrek aan compromis waarmee zij reeds bestaande, gebanaliseerde (monster)varianten moeiteloos kunnen verdringen. Of anders voorkomen zij van meet af aan dat er überhaupt een compromis moet worden gesloten in de hoe dan ook noodzakelijke acquisitie. In beide gevallen zullen zij het hoofddoel van elk geslaagd geschenk bereiken: gebruikt te worden, en met blijvend plezier. En als daarbij ook nog een didactisch doel wordt bereikt - d.w.z. als bij de ontvanger een op goederen gebaseerde redenering wordt gewekt of aangemoedigd - des te verheugender.