Blokhutten zijn in Centraal-Europa al bekend sinds het Neolithicum, dus al meer dan 4000 jaar. We kunnen dus wel stellen dat deze bouwmethode een lange traditie heeft. Zelfs vandaag de dag worden huizen nog steeds gebouwd met massieve boomstammen, vooral in dichtbeboste regio's waar het bouwmateriaal praktisch voor de (geplande) deur groeit. Deze rokershut uit een werkplaats in Seiffen volgt ook deze traditie en heeft de vorm van een blokhut met dennenbomen en houtstapels aan de zijkant, waardoor het pittoreske uiterlijk van een boswachtershut in het bos wordt benadrukt. Terwijl de echte tegenhangers meestal van zacht hout zijn gemaakt, is deze kleine rokershut gemaakt van lichtgekleurd, onbehandeld lindehout, met de donkere schubben van een dennenappel die als dakspanen op het dak zijn geplaatst en voor een subtiel contrast zorgen. Om de rookhut te gebruiken waarvoor hij bedoeld is, til je hem gewoon van de lindehouten basis en plaats je een wierookkegel op de metalen houder binnenin, zodat de rook van de smeulende kegel uiteindelijk door de schoorsteen kan ontsnappen en zijn geur door de kamer kan verspreiden.

Dat zich in het van oorsprong dichtbeboste Erzgebergte een beroemde houtkunst ontwikkelde, is niet alleen te verklaren door de beschikbaarheid van het materiaal. Als industrietak werd de kunstnijverheid des te belangrijker naarmate de plaatselijke mijnbouw snel aan grondstoffen en winstgevendheid verloor. In deze leemte gleed de volkskunst, die de mijnbouw - niet minder dan Kerstmis - nog steeds vormgaf met talrijke motieven. Een centrum van houtkunst ontwikkelde zich rond Seiffen, waar in 1853 een van de eerste vakscholen werd opgericht om het handwerk te promoten. In de zogenaamde speelgoedhoek produceren kleine en grote ambachtelijke bedrijven nog steeds de klassiekers van de volkskunst in het Ertsgebergte: van hoepeldieren en rokende mannen tot mijnwerkersfiguren en notenkrakers tot kaarsenbogen en vleugelpiramides.