Vloerlamp Buislicht

De ontwerpgedachte om een armatuurlichaam via de constructie tot het maximum terug te brengen en tot een lichtlijn in het woonlandschap is vandaag misschien een vermoeide glimlach. In 1927 was het echter zeer vernieuwend, en het was niemand minder dan de Ierse ontwerper en architect Eileen Gray die het zichtbaar vorm gaf met de Tube Light. Het lichaam van de Tube Light is tot het uiterste gereduceerd: Het bestaat uit niets anders dan de ronde metalen plaat van de voet en de smalle stalen buis met twee houders voor de lamp. Eileen Gray bereikte zo een vorm van reductie die de Britse architect John Pawson een halve eeuw later als volgt prees: "Het minimum kan worden gedefinieerd als de perfectie die een object bereikt wanneer het niet meer mogelijk is het te verbeteren door het weg te laten. Het is de kwaliteit die een object heeft wanneer elk onderdeel, detail en verbinding is teruggebracht of gecondenseerd tot de essentie."

Omdat geschikte TL-buizen pas ongeveer tien jaar na het ontwerp op de markt kwamen, werd de Tube Light gebruikt met een buislamp, een type lichtbron met een contact aan elk uiteinde dat in het gloeilampentijdperk werd gebruikt wanneer een lineaire lichtbron nodig was. Dit bepaalde ook de afmetingen van de armatuur, want de één meter lange buislamp was technisch het langst haalbare. Zoals veel van haar ontwerpen bouwde Eileen Gray de Tube Light aanvankelijk voor eigen gebruik. Hij ging pas veel later in serieproductie, nadat Gray in de jaren zeventig een samenwerking was aangegaan met de Britse ontwerper Zeev Aram om enkele van haar ontwerpen tot wasdom te brengen. De Tube Light wordt sinds 1984 geproduceerd, aanvankelijk door de Vereinigte Werkstätten München en sinds 1990 door hun spin-off ClassiCon. Overigens gebruikt het huidige model geen klassieke soffit meer, maar een opalen LED-lamp.